رشت رویایی- خوردن پاستیل در تمام دنیا کوچک و بزرگ نمی‌شناسد. طعم ها و شکل های مختلف پاستیل باعث می‌شود که این تنقلات خوشمزه از نظر خواص و مزایا بیشتر بررسی شده و بیان شود.
آنچه اکنون محل منازعه برای فایده دار بودن یا مضر بودن این مواد خوراکی است و به عنوان متهم در جایگاه همیشگی قضاوت های افراد می نشیند، ژلاتینی است که در تولید این خوردنی ها به کار می رود.

ژلاتین ماده ای است که از کلاژن یا پوست و استخوان حیوانات به دست می آید؛ نه بو دارد، نه مزه. نه قندی در آن است و نه چربی. مقداری زیاد از آن را پروتئین تشکیل می دهد و مقدار کمی هم نمک و آب در آن یافت می شود.

در صنایع و کارخانجات تولید محصولات غذایی مرتبط با ژلاتین، کلاژن حیوانات را هیدرولیز می کنند و از آن دو نوع ژلاتین به دست می آورند که بر حسب غلظت متفاوت است. همچنین یک نوع از آن به شیوه اسیدی به دست می آید و نوع دیگر به شیوه قلیایی. در اغلب موارد هم این گاوها، خوک ها و گاهی ماهی‌ها هستند که از آنها برای تهیه ژلاتین استفاده می شود.